वीरगञ्ज । मय ठाकुरराम बहुमुखी क्याम्पसमा १६ वर्षपछि सम्पन्न स्ववियु निर्वाचनलाई बाह्यरूपमा हेर्दा विद्यार्थी नेतृत्वको पुनर्स्थापनाको उत्सव मानिए पनि, भित्री तहमा यसले क्याम्पसको संस्थागत संकट, अनियन्त्रित प्रशासन र निष्क्रिय विद्यार्थी राजनीतिमा गहिरो प्रश्न उठाएको छ।

निर्वाचनले राजकुमार यादवलाई विजयी बनाएर एक नयाँ अनुहार प्रस्तुत गर्‍यो, तर यो विजय केवल व्यक्तिगत जित होइन, संस्थागत असफलताको परिणाम पनि हो। एक समय नेविसंघकै हिस्सा रहेका यादव जब त्यही संगठनविरुद्ध मैदानमा उत्रिए र जितेर देखाए, तब क्याम्पसमा गडबडीको संकेत झनै प्रस्ट बन्यो।

नेविसंघ, जसले वर्षौंसम्म क्याम्पसको राजनीतिक जमिन ओगटेको थियो, त्यो आफ्नै पूर्व सदस्यसँग पराजित हुनु केवल मतको हार होइन, संगठनको नै विश्वसनीयता गुमाउनु हो। यसको मूल जरो क्याम्पसभित्रको प्रशासनिक लाचार व्यवस्थापनमा गाडिएको देखिन्छ।

चुनाव प्रक्रियामा देखिएको मतपेटिका साटिएको विवाद, फर्जी भर्ना र प्रमाणपत्रको शंका, पत्रकारलाई निषेध गरिएको अवस्था र विरोधका स्वरहरूले यही संकेत गरे — ठाकुरराममा केवल चुनाव भएको होइन, अविश्वासको विस्फोट पनि भएको हो। विद्यार्थीहरूले केवल नेतामात्र चुनेनन्, व्यवस्थापनको पारदर्शिता, उत्तरदायित्व र समावेशीतामाथि पनि जनमत दिएका छन्।

सिडिओ गणेश अर्यालको पहलमा रोकिएको मतगणना पुनः सुचारु भएको थियो, तर त्यो पहल आवश्यक बन्नु नै आफैंमा गम्भीर सवाल हो — जब शैक्षिक संस्था न्याय र विश्वासको केन्द्र हुनुपर्ने हो, त्यहाँ प्रशासनिक निर्णय सरकारको हस्तक्षेपबिनै सम्भव नभएको देखिनु कस्तो त्रासदी हो?
क्याम्पस प्रशासनका प्रमुख रञ्जित यादवमाथि लागेको फर्जी प्रमाणपत्र संरक्षण र चुनाव रोक्न खोजेको आरोपले प्रस्ट पारेको छ — ठाकुरराममा चुनाव रोकिनु केवल प्रक्रिया बिग्रिनु थिएन, एक संस्थाको भविष्य अड्किनु थियो।

अब चुनाव सकिएको छ, नेतृत्व पनि चुनिएको छ, तर प्रश्नहरू बाँकी छन् — कस्तो प्रशासनले १६ वर्षसम्म चुनाव हुन दिएन? किन विद्यार्थीहरूको आवाज दवाइयो? र सबैभन्दा मुख्य कुरा, के राजकुमार यादवको नेतृत्वले यसपटक मात्र होइन, आगामी पुस्तासम्मका विद्यार्थीहरूका लागि संस्थागत सुधारको सुरुवात गर्न सक्छ?

१६ वर्षको मौनता तोडिएको छ, तर अब वक्तव्य होइन, कामको अपेक्षा छ। ठाकुररामको यो मोड केवल राजनीतिक नतिजा होइन, शिक्षा र संस्थागत जिम्मेवारीको परीक्षाको थालनी हो।